Ποιήματ@ Χιόνι

Πάνος Ιωαννίδης

Χιόνι

Άσπρο αίμα

στάζει από πλευρά πεύκων

στην αγκαλιά της
νιφάδες  πέφτουν

στης πέτρας το στήθος
ανοίγουν το στόμα
σαν σύννεφο μαύρο

 καρδιά ενός δρόμου
πιο πέρα απ' το λίγο
και πάνω απ' το πότε
στης στέγης την άπλα

φτερά φυσάν λόγια

κεριά σβήνουν χέρια

να κρύβονται οι ώρες

να  φαίνονται οι στάχτες

ας έρθουν οι φίλοι
σαν ώριμοι σκύλοι
σαν ψεύτρες σπουδαίες
ας κρύβονται οι λέξεις

στης νύχτας τα μάτια
 ψάχνουν τα χείλη

Ανδρομέδας αγάπη

Μεγάλες Αγάπες #1

Μια νέα στήλη ξεκινά σήμερα με θέμα τις μεγάλες κινηματογραφικές αγάπες του ιστολογίου

1. Ταξίδι στα Κύθηρα (Θόδωρος Αγγελόπουλος)

Δεν  είναι μόνο ότι η σχέση ανάμεσα στο μύθο και στην πραγματικότητα παρουσιάζεται αριστουργηματικά. Ούτε πως πρόκειται για ένα αισθητικό δοκίμιο πάνω στην ελληνική ιστορία. Είναι η φιγούρα του Κατράκη να μονολογεί ότι αρχίζει η τρίτη ιστορία, λίγο πριν χαθεί στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

2. Με Κομμένη την Ανάσα (Jean-Luc Godard).

Οι τρύπες στην αφήγηση του γκονταρικού φιλμικού μύθου είναι τόσες όσες και οι αφηγηματικές πρωτοτυπίες. Μια ιστορία απάτης, ένα αγόρι ένα κορίτσι, ένα πιστόλι και το Παρίσι των late 50's. Εισαγωγή στον κινηματογράφο από τον μεγάλο αιρετικό που έδειξε ότι δεν έχει σημασία να κάνεις εικόνες με νόημα αλλά να δίνεις νόημα στις εικόνες.

3. Viridiana (Luis Bunuel).

Ένα μοναδικό σχόλιο για την πίστη, τη θρησκεία και την ανθρώπινη υπόσταση από τον αναρχικό δάσκαλο. Η σκηνή με τον μυστικό δείπνο με τη Βιριδιάνα στη μέση και εκατέρωθεν ζητιάνους, άστεγους και ασθενείς είναι ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής. Ο σταυρός που είναι θήκη για μαχαίρια, η φιλανθρωπία που διαιωνίζει τη φτώχεια και η φλογερή πρωταγωνίστρια κάνουν την ταινία ένα σύγχρονο ευαγγέλιο.

4. Η Έκλειψη (Michelangelo Antonioni)

Η εφήμερη σχέση ανάμεσα σε μια πανέμορφη νέα γυναίκα και σε έναν ακόμη χρηματιστή γίνεται η υπόθεση για μια ταινία που προβάλλει την αποξένωση ως σύγχρονο τρόπο ζωής. Η διαρκής περιπλάνηση στις αόρατες πόλεις, η αδυναμία για πραγματική αγάπη, και η άλογη καθημερινότητα προβάλλονται ως κατάσταση των πραγμάτων. Ο Adorno στο βάθος συνθέτει ασύμμετρες μελλωδίες. 

5. Ο Μάγειρας, ο Κλέφτης, η Γυναικά του και ο Εραστής της (Peter Greenaway).

Τα εγκλήματα που γίνονται σε ένα σικ εστιατόριο του Λονδίνου, είναι εγκλήματα ενός αρχοντοχωριάτη της άρχουσας τάξης πρώην γκάνγκστερ που αναζητεί τη νομιμοποίηση του μέσα από την προσφορά φαγητού σε εξέχουσες προσωπικότητες. Ο παράνομος δεσμός της συχνά κακοποιημένης από αυτόν γυναίκας του με έναν βιβλιοπώλη, αντανακλά  την πολιτιστική ιστορία της Ευρώπης σαν σελίδα σκισμένου βιβλίου.

6. Ο Θρόνος του Αίματος (Akira Kurosawa)
O Μάκβεθ προσαρμοσμένος στην ιαπωνική φεουδαρχία μέσα από το μάτι του μεγάλου Ιάπωνα. Μίσος, ίντριγκες και αίμα με σκοπό την απόκτηση της εξουσίας με κάθε μέσο. Η παγερή μορφή της λαίδης Μάκβεθ είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι αυτού του αριστουργήματος.

7. Crash (David Cronemberg).

Ο έρωτας για τον θάνατο παίρνει τη μορφή δημιουργίας τροχαίων ατυχημάτων στα οποία συμμετέχουν και οι πρωταγωνιστές τους. Μια απίστευτα ευρηματική ιδέα που σχολιάζει την σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στη μηχανή και τη διαρκή παρακμή της Δύσης. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας σύγχρονος Σταυρόγκιν της ασφάλτου που βρίσκει τη λύτρωση μόνο στον θάνατο.

Cinema Noir#7 21 Grams

21 Grams

Σκηνοθεσία: Alejandro González Inarritu

Πρωταγωνιστούν: Sean Penn, Benicio del Toro, Naomi Watts

Σενάριο: Guillermo Arriaga

Παραγωγή: Alejandro González Inarritu, Robern Salerno

Και ψυχή

ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν

εις ψυχή

αυτή βλεπτέον:

τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέπτη

Γ. Σεφέρης (Μυθιστόρημα, Στροφή Δ)

Λέγεται ότι όταν πεθαίνει ο άνθρωπος  21 γραμμάρια πεταρίζουν από το σώμα του, προς το κενό του χαμένου χρόνου. Που πηγαίνουν αυτά, ρωτάει ο σπουδαίος Alejandro González Inarritu, στο δεύτερο μέρος της Τριλογίας του Θανάτου (τα άλλα δύο είναι το Amores Peros και το Babel). Και αν πηγαίνουν κάπου συγκεκριμένα, π.χ. σε κάποιο άλλο σώμα μέσω μιας μεταμόσχευσης καρδιάς, πως επιδρούν στον άνθρωπο;

        Όπως και στις δύο άλλες ταινίες της τριλογίας, η παράλληλη αφήγηση ιστοριών που συνδέονται μεταξύ τους, με τυχαίο ή συμβατό τρόπο αδιάφορο, συγκλίνει προς ένα κοινό σημείο. Την Τραγωδία του Ανθρώπου. Εδώ, ένας άντρας με ασθενική καρδιά (Sean Penn) μετράει τις τελευταίες μέρες του, προσδοκώντας το ανέλπιστο, περιμένοντας το θαύμα. Το οποίο λαμβάνει τη μορφή ενός θανατηφόρου τροχαίου που σκοτώνει έναν τυπικό μεσοαστό Αμερικανό οικογενειάρχη και τις δυο του κόρες. Δράστης είναι ένας άντρας που μπαινοβγαίνει στις φυλακές από μικρός και έχει καταφέρει να βρει την σωτηρία του στον Χριστό, ο οποίος καθορίζει πλέον σύμφωνα με τον ίδιο τη ζωή του (Benicio del Toro). Ωστόσο το αμαρτωλό του παρελθόν είναι χαραγμένο με πολλά τατουάζ στο δέρμα του, τα οποία είναι η αιτία απόλυσης του από μια λέσχη πλουσίων όπου εργάζεται. Ως απόρροια, ξαναμπλέκει με το ποτό μετά από χρόνια και φτάνει στο σημείο να οδηγάει μεθυσμένος. Η γυναίκα του νεκρού (Naomi Watts), αφού μαθαίνει τα μοιραία νέα αποφασίζει να δωρίσει την καρδιά του άντρα της δίνοντας ζωή στον άγνωστο καρδιοπαθή.

            Αυτός  αντί να βρει την ησυχία του και να προχωρήσει στην απόκτηση ενός παιδιού που τόσο ποθεί η σύντροφος του, επιδίδεται στο κυνήγι της. Με τα πολλά τη βρίσκει και γίνονται ένα αρρωστημένο ζευγάρι που ζητάει εκδίκηση από τον μεθυσμένο οδηγό που άλλαξε τη ζωή τους. Ο φονιάς έχοντας ήδη παραδοθεί στην αστυνομία, αρνούμενος την οικογένεια του καθώς κανείς δεν τον είδε να παρασέρνει τα θύματα του, έχει οδηγηθεί στη φυλακή. Μετά την αποφυλάκιση του και με τη βοήθεια ενός ασήμαντου ιδιωτικού ντετέκτιβ το ζευγάρι βρίσκει τα ίχνη του για να αρχίσει η νέα τραγωδία.

         Παιγνιώδης πλοκή με την αφήγηση να πηγαίνει πίσω μπρος και παράλληλα του μοιραίου γεγονότος, πρόκειται για ένα σχόλιο για την κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου δίχως ηθικολογικές φανφάρες. Αν θυμηθούμε ότι το Amores Peros έκλεινε με τη φράση because we are also want what we have lost’ (σε ελεύθερη μετάφραση: γιατί ζητάμε ακόμη αυτό που χάσαμε), το 21 Grams συνεχίζει τη μελέτη πάνω στην ατελέσφορη περιπλάνηση μας. Η ρομαντικά θλιμμένη μονοτονική μουσική στο τέλος  της ταινίας προετοιμάζει το έδαφος για την επερχόμενη βαβέλ.

Δράμα, Αόρατη Πόλη- Διαδρομή Εικόνων, Μικρών Λέξεων και Ήχων #2

Μερικές ακόμη εικόνες της Δράμας, της πλέον γοητευτικής από τις αόρατες πόλεις

Ηλιοβασίλεμα μετά τα νερά

From Dusk till Dawn

Βροχή στους άδειους χώρους

Το νερό ως ουτοπία

Εκδηλώσεις στην πόλη

Negra Literatura

Σύννεφα της Παράδοσης

Από την εγκατάλειψη στο κεντρικό ξέφωτο

Στον κήπο των νερών

Όψη της πόλης σε ασπρόμαυρο φόντο

και η μουσική του τέλους

Cinema Noir#6 Έγκλημα στο Gosford Park

Σκηνοθεσία:Robert Altman
Σενάριο: Julian Fellowes
Πρωταγωνιστούν:Alan Bates, Helen Mirren, Magie Smith, Michael Gabon, Kelly Mc Donald
Παραγωγή: Robert Altman, Bob Balaban, David Levy 

Υπάρχουν εγκλήματα που οι θλιβερές τους επιπτώσεις διαχέονται στον χρόνο, σαν κακές πνευματικές ασθένειες. Υπάρχουν εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά, με έναν εθιμικό ας γράψουμε τρόπο. Παρά το ότι οι δράστες καταπατούν καταφανώς την ανθρώπινη υπόσταση και εκμεταλλεύονται την αξιοπρέπεια και πολλά άλλα των θυμάτων, ο περίγυρος κοιτάζει υπνωτισμένος λες και βλέπει λιτανεία της κατάστασης των πραγμάτων.

            Τέτοια πολλά και ατελείωτα εγκλήματα λαμβάνουν χώρα συστηματικά και για ολόκληρες δεκαετίες στις ιστορίες που περιπλέκονται και υφαίνονται το βασικό έγκλημα που τελείται στο Gosford Park. Μια μεγάλη παρέα της άρχουσας τάξης, μακρινοί απόγονοι φεουδαρχών και γόνοι ζάμπλουτων άεργων καπιταλιστών μαζεύονται στο εξοχικό σπίτι της Κόμισσας του Trentham για να περάσουν αμέριμνα το σαββατοκύριακο τους. Βρισκόμαστε στα 1932, στην καρδιά του μεσοπολέμου, με την οικονομική κρίση να βρίσκεται στο απόγειο της, σπέρνοντας το έδαφος για τον επόμενο πόλεμο που δεν θα αργήσει να έρθει.

            Οι προσκεκλημένοι μαζί με τα μπαγκάζια, τις ιδιοτροπίες και τις διαφορές τους, φέρνουν μαζί τους και τους υπηρέτες τους. Πολλοί και πολλές εξ αυτών ανήκουν στους κυρίους και στις κυρίες τους, σαν άλλα υπάρχοντα τους στοιχεία. Οι τύποι και οι λεπτομέρειες τους τηρούνται με ευλάβεια ακόμη και κατά τη διάρκεια των γευμάτων του υπηρετικού προσωπικού. Η πλοκή αναπτύσσεται στην αγγλική επαρχία, χώρο δημιουργίας και αναπαραγωγής αιωνόβιων θεσμών και κανόνων, τυπικών και άτυπων. Δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι ο μόνος υπηρέτης που δεν σέβεται το αφεντικό, ούτε τον φοβάται ιδιαίτερα είναι ο συνοδός του αμερικανού προσκεκλημένου, παραγωγού ταινιών.

       Το πτώμα δεν αργεί να βρεθεί, με τη δολοφονία να μην γίνεται κατά τη διάρκεια του παραδοσιακού φασιανού-η αναφορά  στον Κανόνα του Παιχνιδιού είναι πανέξυπνη- αλλά εντός της βίλας. Το πλέον εξέχον μέλος της συντροφιάς, Sir William μαχαιρώνεται αναστατώνοντας τη μακαριότητα των διακοπών. Γνωστός εργοστασιάρχης της περιοχής, που πλούτισε υπέρμετρα κερδοσκοπώντας κατά τη διάρκεια του προηγούμενου πολέμου, ήταν κάτι σαν κινητός θυρεός της παρέας. Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων γίνεται επίσης γνωστό, ότι μέρος της επαγγελματικής του δραστηριότητας εξαντλούταν στο να εξαναγκάζει τις εργάτριες των εταιριών του να κοιμούνται μαζί του. Το εύρημα για τα πολλά παιδιά που γεννήθηκαν μέσα από βάναυσες συνευρέσεις είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο καθώς καλύπτει τόσο τα κίνητρα του φόνου, όσο και το βασικό σχόλιο του σκηνοθέτη σε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση.

            Σκηνοθετημένο με τη μαεστρία του Robert Altman, και με μεγάλες φιγούρες του παγκόσμιου σινεμά να πρωταγωνιστούν (Alan Bates, Helen Mirren, Magie Smith), το Gosford Park συνδυάζει το μοναδικό μυστήριο με την πρωτότυπη ιστορία εποχής. Η βροχερή αγγλική επαρχία συνιστά ίσως τον καλύτερο έμμεσο αφηγητή τούτης της ιστορίας. Ένα σπουδαίο φιλμ που μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει όρια και δεν διαμορφώνεται από την παιδεία και την αλληλεγγύη μπορεί να εξελιχθεί στο χειρότερο ζώο.

30 Πρόσθετα Αριστουργήματα της Ελληνικής Λογοτεχνίας

Παρακάτω παρουσιάζονται 30 τίτλοι ελληνικής λογοτεχνίας που θα μπορούσαν κατά την άποψη του blog να βρίσκονται στην σχετική λίστα που παρουσιάστηκε από το Book Press. Αυτονόητα, το blog περιμένει τα σχόλια όλων ώστε να εμπλουτιστεί η λίστα.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ	ΟΙ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ	Ζ
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ	ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ	ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΑΝΤΖΕΛΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΑΚΗ	ΑΝΤΙΘΑΛΑΣΣΑ
ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ	Ν ΑΚΟΥΩ ΚΑΛΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ	ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΑΛΚΗ ΖΕΗ	Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ	Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ
ΜΑΡΙΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ	ΛΩΞΑΝΤΡΑ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ	Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ	Ο ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ	ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΛΩΡΗΣ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ	ΥΠΝΟΣΑΚΟΣ
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ	ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ	Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΗΣ	ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ
ΜΑΡΙΑ ΜΗΤΣΟΡΑ	Η ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ	ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΟ ΤΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ
ΑΣΗΜΑΚΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ	ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΜΕ
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ	ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ
ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ	ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ	ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΛΕΦΤΗ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ	ΛΟΥΛΑ
ΝΤΟΡΑ ΡΟΖΕΤΗ	Η ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΗΣ
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ	ΠΑΡΑΛΟΓΑΙΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΡΑΓΚΙΑΣ	ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ
ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ	ΜΑΗΣ ΙΟΥΝΗΣ ΚΑΙ ΝΟΕΜΒΡΗΣ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΙΔΗΣ	ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΙ
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ	Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Noir Λογοτεχνία στα Εκπαιδευτικά Νέα#2

Μιλώντας για τις Θάλασσες του Νότου, του δάσκαλου Manuel Vazquez Montalban στα Εκπαιδευτικά Νέα!! (18:30)ν

Ποιήματ@ Τα Μωρά της Αθηνάς

Πάνος Ιωαννίδης


Τα Μωρά της Αθηνάς

χοντρές σταγόνες στάζουν από τη βρύση

διάφανες ματιές στον αόριστο πόνο

μπερδεύουν τα βήματα

από τις λέξεις στα πράγματα

γεννηθήκαμε στα πρώτα χρόνια της Αθηνάς

τότε που η αγουρίδα έδινε μέλι και τα δέντρα πίκρα

ο άνεμος σήκωνε τις μυθολογίες

στέλνοντας τες σε μυστικά πηγάδια

μουσικές γραφόταν για φανταστικές γιορτές

γέροι μεγάλωναν νέους που τους έμοιαζαν

τα πεφταστέρια περισσότερα στους χειμώνες

λιγότερες οι θάλασσες από τα βουνά

πουλιά  που  ζούσαν σε σπηλιές

φίλτραραν τις πένες μας

ανεπίδεκτα αμυνόμενοι

καθώς  γυρεύαμε την άλλη πλευρά του φεγγαριού

στα βλέμματα του διαρκώς αναβαλλόμενου καλοκαιριού

γεννούσαμε ψευδαισθήσεις σε άδεια μπαλκόνια

κοιμόμασταν στα ξεχασμένα από τον Τειρεσία κείμενα

προσδοκώντας τη ν.υ.χ.τ.α.

(νέο υπερηχητικό χτύπημα ταξικού αγώνα)

τώρα τραγουδάμε ακόμα πιο μόνοι 
όλοι και όλες μαζί

σε τυφλούς που έχασαν τους μονόφθαλμους

φωνές στην ομίχλη

σκιές σε αόρατες πόλεις

και γράφουμε στις πλάτες του χρόνου

στίχους ονειροπόλας ζωής

εμείς που μάθαμε να χάνουμε θα σας διδάξουμε στη μάχη

Κλασικά μη Εικονογραφημένα# 5: Λούλα

Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Λούλα(Καστανιώτης)

Σε καιρούς που όλα πωλούνται και αγοράζονται, όπου για κάθε ατιμία υπάρχει συγκεκριμένο τίμημα, εύκολα και ο έρωτας αποκτά την ανταλλακτική του αξία. Όταν δε, η ικανοποίηση και το πάθος καθίστανται σύμβολα ευτυχίας και ευημερίας στο αφρό της ρηχής έτσι και αλλιώς θάλασσας του life style, τα προβλήματα των προσωπικών σχέσεων επιδεινώνονται αντί να λυθούν. Ωστόσο, τα όρια της ερωτικής μαζικής κουλτούρας είναι τόσο δυσδιάκριτα ώστε συχνά τα θύματα εύκολα να μετατρέπονται σε θύτες.

Το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου είναι ένα μεγάλο έργο, που δεκαπέντε χρόνια μετά την αρχική του έκδοση, επανεκδίδεται για να εδραιώσει το ίχνος μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. Μια υπέροχη σκοτεινή αλληγορία γραμμένη σε πολλαπλά αφηγηματικά επίπεδα που θεμελιώνει πολυδιάστατα νοήματα. Διαβάζοντας το βιβλίο συναντάμε στοιχεία από το νεωτερικό μυθιστόρημα, τη noir και τη φανταστική λογοτεχνία, την ερωτική λογοτεχνία και φυσικά την πορνογραφία. Και αυτός ο συνδυασμός είναι που προσδίδει στη Λούλα μια απίστευτη λογοτεχνική ιδιοσυγκρασία.  

Η Λούλα δεν ικανοποιείται. Η Λούλα δεν μπορεί να φτάσει σε οργασμό, παρά το ότι έχει χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα. Ούτε ο προικισμένος σύντροφος της Στέλιος, ούτε η χρήση μαριχουάνας, ούτε ο αυνανισμός, ούτε οι συμβουλές των χαζοχαρούμενων στηλών γυναικείων περιοδικών, έχουν επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, είναι ακόμη πιο ευάλωτη και εύπιστη στις οχλήσεις ενός γοητευτικού αγνώστου που της θυμίζει τον Paul Newman. Και εδώ τονίζεται η εμπορική διάσταση του έρωτα, καθώς η Λούλα συγκρίνει την πηγαία ομορφιά του άντρα  που ερωτεύεται με ένα αντρικό πρότυπο.

Η Λούλα ιδιωτεύει. Παρά το ότι είναι μόλις είκοσι ετών, πανέμορφη, σχετικά καλλιεργημένη και δίχως οικονομική στενότητα, η φοιτήτρια της Φιλοσοφικής ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τον μικρόκοσμο της. Η Λούλα αποδέχεται την φαλλοκρατική συμπεριφορά του συντρόφου της, όντας υποταγμένη σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Η αδιαφορία της για τα res publica είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της εποχής της, των mid ‘90s. Οι κοινωνικές επαφές της εξαντλούνται στη φιλική σχέση που έχει με τη συγκάτοικο της Εύη και την συμφοιτήτρια της Σώτη. Αδιαφορεί για το ότι μεγαλώνει σε έναν κόσμο υπό μετάβαση, τις συνέπειες της οποίας βιώνουμε σήμερα. Αντιμετωπίζει τον εαυτό της ως πράγμα που έχει μια συγκεκριμένη αποστολή, αντανακλώντας την οικονομίστικη αντίληψη που έχουν οι περισσότεροι μικρομεσαίοι για τη ζωή.

Η Λούλα είναι φορέας του μεταμοντέρνου α-νόητου τρόπου ζωής. Η αποκλειστική ενασχόληση της με το σώμα, εκφράζει με τον πλέον εύσχημο τρόπο την σχέση με το εγώ. Το εγώ που γίνεται φορέας ενός κόσμου τον οποίο, το ίδιο το άτομο δεν γνωρίζει. Το πόσο ανέτοιμη είναι η ηρωίδα να αντιμετωπίσει την κοινωνική ζωή, διακρίνεται και από τα όσα συμβαίνουν στη μοναδική και κρίσιμη συνάμα σκηνή που αφήνει το διαμέρισμα για να κυνηγήσει τον έρωτα.

         Ο απόλυτος και διαρκής έρωτας που βιώνει μέσα από τη  συνεύρεση της με τον γοητευτικό άγνωστο έχει κάτι το αρρωστημένο. Ένα ιδιαίτερα εύστοχο εύρημα που τονίζει ότι η αλλοτρίωση  είναι τόσο βαθιά στην εποχή του δούναι και λαβείν που μπορεί να φτάσει ακόμη και στο πεδίο του άλογου έρωτα. Ή με άλλα λόγια, εκείνος που είναι μονίμως ερωτεύσιμος, ζεστός και ηδονικός έχει κάτι το επιλήψιμο, κάτι το βλάσφημο καθώς αποχωρίζεται την ανθρώπινη ιδιότητα του. 

Γραμμή Υπεράσπισης

Λόγοι για τους οποίους το noir  μυθιστόρημα μπορεί να καρποφορήσει στην Ελλάδα ως εγχώριο είδος.

Λόγος Πρώτος. Η Τέχνη εκφράζει ότι δεν μπορεί να καταφέρει η Ζωή

Η κατάσταση των πραγμάτων στην ελληνική κοινωνία έχει πάρει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης. Ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία του καπιταλισμού, δεν έχει λάβει χώρα υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, τόσο άμεσα και τόσο βάναυσα σε περίοδο εκτός πολέμου. Τα δράματα που εκτυλίσσονται γύρω μας, εκτείνονται  από το διαμέρισμα της διπλανής πόρτας μέχρι τους νέους μορφωμένους μετανάστες του brain drain . Κοινωνική αδικία, οικονομικός μαρασμός και πολιτική αναλγησία συνιστούν ορισμένες από τις γενεσιουργικές αιτίες του εγκλήματος. Συνοπτικά, η κρίση γεννάει μοναδικές αφηγήσεις, που στην ελληνική περίπτωση μπορούν να συνδυάσουν την κοινωνική αναπαράσταση με το μυστήριο.

Δεύτερος Λόγος. Η Νεοελληνική Περίπτωση είναι μοναδική, περίπλοκη και ιδιαίτερη.

Δύσκολα θα βρεθεί άλλη χώρα του αναπτυγμένου κόσμου με τόσες ιδιαιτερότητες,  αντιθέσεις, ομορφιές και ασχήμιες όπως η Ελλάδα.Εκτός από χαρακτηριστικά στοιχεία της όπως είναι οι σχετικά μικροί αστικοί οικισμοί και η έντονη παράδοση της μεταπρατικής δραστηριότητας που δημιουργούν σκηνικό περιοδικών συγκρούσεων και συνεργασιών, η ανατολική επίδραση δεν έχει σβηστεί ακόμη. Σε ένα κράτος που οι μορφωμένοι δουλεύουν για τους απαίδευτους και οι γυναίκες εξακολουθούν σε σημαντικό βαθμό να θεωρούνται πλάσματα δεύτερης κατηγορίας, οι αφηγήσεις μπορούν να λάβουν πολλαπλές διαστάσεις. Τα σκοτεινά σημεία της Ελλάδας δεν φωτίζονται με κεριά, ούτε παρίστανται στις αφελείς εικόνες της αγιογραφίας. Η εσχατιά των ντόπιων underdogs μόνο με τη noir λογοτεχνία μπορεί να έρθει στο φως.

Τρίτος Λόγος. Υπάρχουν σημαντικές ρίζες Νεοτερικής Αφήγησης.

Στη naive άποψη ότι η Ελλάδα μπορεί να προσφέρει μόνο ποίηση λόγω παράδοσης, ιστορίας και ήλιου, μπορεί να υπάρξει εύκολα απάντηση. Σπουδαίοι νεωτεριστές όπως ο Τσίρκας, ο Αλεξάνδρου, ο Φραγκιάς και φυσικά ο Καζαντζάκης έχουν θεμελιώσει τις μεγάλες αφηγήσεις της ελληνικής κοινωνίας. Οι λόγοι που-με εξαίρεση τον τελευταίο, δεν έχουν εδραιωθεί στα σχολικά εγχειρίδια και δεν έχουν βουλιάξει στα μαξιλάρια των κριτικών, μπορούν να αναζητηθούν στις αντανακλάσεις των ίδιων των αφηγήσεων τους. Έγραψαν και έδειξαν την άλλη Ελλάδα, αυτή που δεν περνάει την ώρα της με λίγο κρασί και λίγο θάλασσα, έχοντας μάθει να αλληλεπιδρά με την Εσπερία. Η ελληνική  μουντάδα, το τοπίο βουτηγμένο στο γκρι μας δείχνει τον δρόμο.

Τέταρτος Λόγος. Η Περίπτωση Γιάννη Μαρή.

Ο Μαρής έγραφε σε καθεστώς μεταπολεμικής λογοκρισίας όπου το ρο ασκούσε λογοκρισία στο  κάπα. Ωστόσο κατάφερε να γράψει μικρά αριστουργήματα, που παρά τους γκροτέσκο τίτλους τους-ή ίσως εξαιτίας αυτών- θα είχαν γίνει αποδεκτά με θαυμαστικά πολλά από εκδοτικούς οίκους της αλλοδαπής. Ο ήρωας του έχει όλα τα στραβά χούγια του Νεοέλληνα και όλα τα προτερήματα του. Έχει μάθει από την περίπλοκη ζωή να κοιτάζει εκεί που οι άλλοι απλώς βλέπουν.

Λόγος Τελευταίος. Τίποτα δεν είναι όπως Φαίνεται και Όλα Δείχνουν όπως Είναι.

Η διαλεκτική αφήγηση των σπουδαίων noir μυθιστορημάτων καταφέρνει να αναδείξει ότι απόλυτα καλό και απόλυτα κακό δεν υπάρχουν, ούτε καν στα μυθιστορήματα. Η ελληνική κοινωνία εξωθεί τους καλούς να γίνουν και λίγο κακοί για να καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα, ενώ καμιά φορά αναγκάζει, για πολλούς και διάφορους λόγους, τους κακούς να κάνουν καλές πράξεις. Ένα τόσο γοητευτικό χάσμα μπορεί να γεφυρωθεί μόνο από τη noir λογοτεχνία. Πιάνοντας τα γεφύρια λοιπόν!! 

Καλή Χρονία

Αρχιμηνιά και αρχιχρονιά

με ένα έγκλημα στη γειτονιά

και αρχή καλός μας χρόνος

μόνο λογοτεχνικός ας είναι ο φόνος

Αρχή που μπήκε το μυστήριο

εις του βιβλίου τις σελίδες

και στης ζωής το  καθαρτήριο

ήρθαν οι noir ιστορίες

Ιστορίες έχω να σας πω πολλές

 μην φεύγετε και ας είναι σκοτεινές

σκεφτείτε μόνο τι θα ήταν το φως

δίχως την ομορφιά του σκότους