Πάνος Ιωαννίδης
Ταξίδι
Και μην ξεχνάς ότι ήρθε η ώρα πάλι για ταξίδι. Ο άνεμος φυσάει τα μάτια σου μακριά λέει μια άηχη φωνή στο Μετέωρο Βήμα του Πελαργού. Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς το ταξίδι; Όχι το μεγάλο ταξίδι που ξεκινά από τη γέννηση και τελειώνει όταν βουτάμε στο μεγάλο μηδέν της ανυπαρξίας, αλλά το μικρό, αυτό που μας μετακινεί έστω και για λίγο από μέρη σε μέρη.
Κάθε ταξίδι συνιστά μια ανανέωση καθώς σταματά τον καθημερινό χρόνο, κυκλικό ή γραμμικό αδιάφορο, και ξεκινά τον άφατο χρόνο, αυτόν που εγχαράσσει στη μνήμη μοναδικές εντυπώσεις και στιγμές, ικανές να διαμορφώσουν εκ νέου το αχόρταγο βλέμμα μας. Κάθε ταξίδι αποτελεί μια μικρή επανάσταση που κινεί το πνεύμα από το μηδέν στο άπειρο και αναζωογονεί το σώμα σε ένα διαρκές κινούμενο λουτρό εμπειριών.
Λίγος καιρός μακριά από την Ελλάδα κάνει πάντοτε καλό, έλεγε ο Βασίλης Ραφαηλίδης φίλος επιστήθιος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Γνωρίζοντας πολύ καλά τη χώρα, όχι μόνο εξαιτίας των πολλαπλών διαδρομών στο ταλαιπωρημένο κορμί της, αλλά και γιατί κυλάει βαθιά στο αίμα μου δεν μπορώ να συμφωνήσω. Όπου και να πάω πάντως, η Ελλάδα ούτε με πληγώνει ούτε με κάνει περήφανο. Όπου και να πάω γίνομαι πιο συνειδητοποιημένος για το πόσο πολύχρωμος, πολυδιάστατος και μοναδικός είναι αυτός ο κόσμος. Όπου και να πάω θυμάμαι πόσο μεγάλη σημασία έχει η κίνηση και η μεταβολή μέσα στα πλαίσια ενός κόσμου που θυμίζει μεθυσμένη σβούρα. Ίσως γιατί όταν ο συγγραφέας ταξιδεύει έχει τη δυνατότητα να ζει και να παρατηρεί ταυτόχρονα. Έχω τη διαίσθηση ότι πλησιάζει σιγά σιγά η ώρα για ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου